حالا که فکرش را می‌کنم...
خودنگاری‌های بهاره آروین

در جامعه‌شناسی اصل مهمی هست که می‌گوید هر راهبردی پیش از اجرا باید به یک سوال مهم پاسخ گوید: اینکه چرا این راهبرد تا پیش از این به اجرا در نیامده است، پاسخ هم همواره چیزی بیش از این است که چون تابه حال چنین

?برای شورای شهر که اسمش رویش است و تصمیم‌گیری‌‌ها در آن شورایی و جمعی است، کنشگری فردی چه در قالب کاندیداتوری باشد چه در قالب رای دادن، بیهوده و بی‌نتیجه است.
? در یادداشت‌های پیش اشاره کردم که پرسش “در انتخابات شوراها به کدام کاندیدا

?ایده کلی شهرداری_تمام_شیشه_ای این است: همه داده‌ها و اطلاعاتی از شهرداری که درحال حاضر در دسترس شورای شهر قرار دارد یا طبق قانون می‌تواند در اختیار شورای شهر قرار داشته باشد، از طریق یک سامانه آن لاین در اختیار همه شهروندان قرار گیرد. این داده‌ها

?یک جواب رایج این است: به آدم‌های مدبر و متخصص و پاک‌دست اما به نظر من کاربلدترین و سالم‌ترین آدم‌ها، اگر برنامه مشخصی برای ورود به شورای شهر نداشته باشند، در سیستم عریض و طویل فعلی مضمحل و بی‌اثر خواهند شد. بنابراین اولین بخش جواب

چرا کاندیدا شدم؟ چون مسایل شهر حل نمی‌شود و بسیاری فکر می‌کنند اگر آدم‌های کاردرستی برای شورای شهر و به تبعش شهرداری انتخاب شوند، مسایل حل می‌شوند اما من فکر می‌کنم یکی از علل لاینحل ماندن مسایل، غلبه همین رویکردی است که برای حل مسایل

مثل بهمن می‌ماند، از اولین خبرهای چندکلمه‌ای و فیلم‌های چندثانیه‌ای تا آن حجم عظیم آه و فغان‌ها و خشم‌های مجازی تا سیل مهارنشدنی یادداشت‌ها و نقدها و اعتراضات و اتهامات و…مثل بهمن می‌ماند، در چشم بهم‌زدنی راه می‌افتد و هیچ‌چیز و هیچ‌کس را یارای مقاومت

می‌خواهم بدانم دقیقا چه چیز را از دست داده‌ایم؟ می‌گویند شخصیتی مهم و تاثیرگذار، مهره‌ای قدرتمند در صحنه سیاسی ایران اما من به واقعیت سالیان اخیر که نگاه می‌کنم به سال 92 می‌رسم و رد صلاحیتش که برخلاف انتظارم آب از آب مملکت تکان نخورد.

یک گروه جمع‌و جور تلگرامی هست از چندتا همدوره‌ای‌های کارشناسی؛ امروز یکی‌شان عکس میز یلدا گذاشته بود و نوشته بود «هندونه و پشمکش رو من درست کردم چطوره؟» فکر کردم من چرا از این کارها نمی‌کنم؟ ذوق و سلیقه ندارم؟ بعد نگاه کردم دیدم آن‌قدرها

آمده‌ایم یزد برای دیدار رها با پدربزرگ و مادربزرگ پدری و عموی کوچک؛ من هم دلم را خوش کرده‌ام به این‌که رها سرگرم خانواده پدری‌اش می‌شود و من می‌توانم دو سه روزی روی کارهای عقب‌افتاده، مشخصا نوشتن مقاله‌های نیمه تمام تمرکز کنم. روزها این‌جا هوا

حدس می‌زنم همه‌ی آن‌هایی که جمعه شب برای دیدن فیلم مستند «زنانگی» در جشنواره سینما حقیقت سرودست می‌شکستند و سوار بر سر و کله‌ی همدیگر فیلم را تماشا می‌کردند، مثل من تجربه‌ی قبلی از دیدن فیلم‌های محسن استادعلی کارگردان فیلم داشتند، فیلمی مثل «جایی برای