حالا که فکرش را می‌کنم...
خودنگاری‌های بهاره آروین

اگر فکر می‌کنید ما امروز در یکی از ناامیدانه‌ترین لحظات و برهه‌های تاریخی این مملکت گیر افتاده‌ایم، پیشنهاد می‌کنم کتاب «روزها در راه» شاهرخ مسکوب را بخوانید تا ببینید یأس چه عمق دهشتناکی می‌تواند داشته باشد، خیلی خیلی عمیق‌تر از ناامیدی این روزها و لحظه‌های حاضر ما.

تحصیل آموزش ابتدایی در برخی مدارس غیرانتفاعی در تهران چندین برابر تحصیل در پرتقاضاترین رشته‌های مهندسی در معتبرترین دانشگاه‌های کشور هزینه دارد. چرا و چگونه؟
از اوایل دهه هفتاد شمسی تغییری در حوزه آموزش و پرورش و آموزش عالی در کشور رخ داد: اینکه دولت به‌صورت رسمی به ارائه‌دهندگان خدمات آموزشی اجازه داد در قبال خدمات‌شان از متقاضیان پول دریافت کنند. این تغییر طی حدود سه دهه بعد، به پیامدهای کاملاً متفاوتی در آموزش و پرورش و آموزش عالی منجر شد.

تاکنون هرچه در مورد علل حواس‌پرتی و چرخیدن بی‌هدف در شبکه‌های اجتماعی خوانده بودم از جنس همین فنون «طراحی ترغیبی» برای تشویق رفتار اجباری بود، همین واقعیت که «هر بار یکی از اپلیکیشن‌های رسانه‌های اجتماعی را باز می‌کنید، «هزاران نفر آن سوی صفحه‌نمایش» هستند که پول می‌گیرند تا شما را آنجا نگه دارند…»

به مسأله قطع همکاری دانشگاه‌ها با اساتید مشهور در عرصه علمی و عمومی از جمله دکتر محمد فاضلی، دکتر آرش اباذری و دکتر رضا امیدی، از دو منظر می‌توان نگریست:

۱. فقدان خودآیینی^(۱) در میدان علوم اجتماعی و انسانی در ایران

خودآیینی اصطلاح پیر بوردیو، جامعه‌شناس فرانسوی در تبیین سازوکارهای میدان علم است که در کتاب «انسان دانشگاهی» شرح داده است. چند سال پیش، مسلم قماشلویان، دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جامعه‌شناسی، در پایان‌نامه‌اش با عنوان «انسان دانشگاهی ایرانی: تبیین دگرآیینی میدان جامعه‌شناسی در ایران» نشان داد که چگونه در میدان علوم اجتماعی در ایران، غلبه با کسانی است که به اصطلاح بوردیویی دارای سرمایه آکادمیک هستند و با استفاده از جایگاه‌های بوروکراتیک در سازمان دانشگاه و قدرت برآمده از آنها می‌توانند افراد دارای سرمایه نمادین و علمی یا همان افراد معتبر به‌لحاظ علمی را به حاشیه برانند.