حالا که فکرش را می‌کنم...
خودنگاری‌های بهاره آروین

نسخه‌ی کوتاه شده
خاطرتان که نیست احتمالا اما بحث از جایی شروع شد با عنوان «اهمیت اقلیت بودن»، پیشنهاد محوری متن این بود که حامیان مطالبات دموکراتیک در ایران حتی اگر به اکثریت بودن خود باور دارند، به دلایلی که شرح‌اش در نوشته رفته بود،

این هم پست دوم از نویسنده‌ی مهمان، جناب میثم هاشم‌خانی که باز هم کوتاه و روشن و شسته رفته است و ایده‌ی محوری پست قبل را این‌بار با مثال‌هایی عینی‌تر و پیشنهادهایی مشخص‌تر طرح می‌کند (این‌بار هم تاکیدات متن از من است). این‌هم فایل pdf

این پست، متن کوتاه و سرراستی است از نویسنده‌ی مهمان، جناب آقای میثم هاشم‌خانی (تاکیدات متن البته از من است)؛ این هم فایل  ‌pdfاش برای ای‌میل احتمالی به فک‌وفامیل و دوست و آشنا:)
کشوری را در نظر بگیرید که زنان حق کاندیداتوری در هیچ انتخاباتی

نسخه‌ی کوتاه شده
هیچ، به مصداق کتاب «در غرب خبری نیست» می‌شود گفت خبری از رخدادی تازه هم نیست؛ همه‌ چیز تکرار مکرر همان سازوکار ناکارآمد حاکم بر سازمان‌های دولتی است، بله، البته سوال اصلی من هم همین است، چطور چنین چیزی ممکن است؟ چطور

نسخه‌ی عامه‌پسند: قول داده‌ام دیگر، قول دادم هر پست بالای ۴۰۰ کلمه، یک ورژنِ کوتاه‌شده‌ی منطبق با ذائقه‌ی عمومی هم داشته باشد که یک دهم کلمات متن اصلی، طول و تفصیل داشته باشد، این همان نسخه است که البته اول‌اش است و ترک عادت موجب