حالا که فکرش را می‌کنم...
خودنگاری‌های بهاره آروین

علی را کافران نکشتند.
این مسلمانان زمانه بودند که به جرم آنچه نامسلمانی می پنداشتند، شمشیر بر فرق علی کوبیدند.
بیست و یکم رمضان یادآور رخداد چنین تناقض تراژیکی است.
یادآور و نماد تبدیل یک اندیشه، یک مکتب به ضدخودش آن چنان که زنده ترین مصداقش در همه تاریخ را به نام همان اندیشه و مکتب سر می برد.
شهادت علی بیش از آنکه شایسته سوگ باشد، نیازمند تامل و بازاندیشی در خودمان است و عقایدمان و انچه که برای تحقق اش زندگی و مبارزه می کنیم.