حالا که فکرش را می‌کنم...
خودنگاری‌های بهاره آروین

در چه صورت می‌توانیم صفت «اجتماعی» را برای یک پدیده یا مسأله به کار بریم؟

معمولاً پاسخ این است: درصورتی‌که آن پدیده و مسأله فردی نباشد، اما کدام مسائل و پدیده‌ها فردی نیستند؟ باز معمولاً پاسخ این است: آنهایی که در مورد تعداد زیادی از افراد مصداق پیدا کنند. آیا در این صورت، اعمالی مثل غذا خوردن، خوابیدن، خندیدن و بسته شدن ناخواسته چشم هنگام نزدیک شدن شیء خارجی که در مورد همه یا اغلب افراد مصداق پیدا می‌کند، مصداق امور اجتماعی هستند؟ بعید است کسی نفس این اعمال را به‌دلیل فراگیر بودن‌شان میان انسان‌ها «اجتماعی» تلقی کند.

منتشر شده (+)در روزنامه اعتماد ۹۶/۹/۲۳
آيا كارنامه شهرداري تهران در ۱۰۰ روز نخست كار خود را مي‌توان كارنامه‌اي اصلاح‌طلبانه و قابل دفاع دانست؟ از ديدگاه نگارنده، با وجود برخي انتقادات وارد بر برخي انتصابات در شهرداري تهران، دست‌كم به سه دليل كارنامه صد روزه

منتشر شده (+) در روزنامه دنیای اقتصاد ۹۶/۷/۱۱
فایل pdf این متن (+)
چرا مساله آسیب‌های اجتماعی در شهر تهران مانند مساله معتادان کارتن‌خواب همچنان حل‌ناشده باقی مانده است علی‌رغم همه هزینه‌هایی که در طی سال‌ها صرف حل این مساله شده است. درواقع علی‌رغم

مثل بهمن می‌ماند، از اولین خبرهای چندکلمه‌ای و فیلم‌های چندثانیه‌ای تا آن حجم عظیم آه و فغان‌ها و خشم‌های مجازی تا سیل مهارنشدنی یادداشت‌ها و نقدها و اعتراضات و اتهامات و…مثل بهمن می‌ماند، در چشم بهم‌زدنی راه می‌افتد و هیچ‌چیز و هیچ‌کس را یارای مقاومت

می‌خواهم بدانم دقیقا چه چیز را از دست داده‌ایم؟ می‌گویند شخصیتی مهم و تاثیرگذار، مهره‌ای قدرتمند در صحنه سیاسی ایران اما من به واقعیت سالیان اخیر که نگاه می‌کنم به سال 92 می‌رسم و رد صلاحیتش که برخلاف انتظارم آب از آب مملکت تکان نخورد.